Rozdział XXVI "Bolesne wspomnienia..."

Szliśmy do lasu. Tak. Do zwyczajnego lasu.
-No...  Szczerze powiedziawszy to myślałam że wymyślisz coś o wiele głupszego.
-Ha, ha, ha. No bardz smieszne Nessie, naprawdę -uśmiechnęłam sie szeroko, na widok jego dziwnej miny.
-No dobra. To co planujesz?
-No... Nie wiem. Może nazbieramy jagód?
-Banalne, ale ok. -przewruciłąm oczami.


-Ty ty to chyba więcej jesz niż zbierasz. -powiedziałam.
-To jest możliwe.
-Bardzo, bardzo możliwe. Aż nie wiesz jak bardzo.
-Dobra, aj ide poskakać po lesie. Poradzisz sobie?
-No jasne. Dziecie powinny się bawić. -wzniosłam oczy ku niebu. Nahuel poleciał. Nie zamierzałam przerywać jego dziecinnej zabawy.
-Nessi... -Usłyszałam jakiś zachrypnięty, dziwnie znajomy głos, z za drzew. Byłam zszokowana i przestraszona. -Nessie...
-Ktoś... Ktoś ty? -zapytałam.
-To ja... Wiem, że cię skrzywdziłem, ale chciałem cię przeprosić. -Nagle złąpał mnie za ramie Nahuel i szepnął mi do ucha.
-Chodźmy z tąd...
-Nie waż się jej tknąć! -warknął ten ktoś.
-Tylko ty chyba nie masz już prawa o tym decydować, kto powinien, a kto nie powinien jej dotykać, prawda? I powiem ci coś w tajemnicy. Przez ten cały czas, kiedy nie było cię przy niej, to ja sie nią opiekowałem.
-Nahuel, czy ty wiesz kto to jest?
-Wiem, ale już z tąd chodzmy.
-Ale... Ja chcę wiedzieć.
-Uwierz mi że nie chcesz. -warnął Nahuel.
-Nie warz sie do niej mówić takim... -warknąl ten zza drzew
-Nie rób tego, nie rób tamtego. To już nie jest twoja sprawa.
-Nessie. Chciałem cię przeprosić, za to co ci zrobiłem, mimo że tego nie pamiętasz. Chciałęm też się z tobą porzegnać. -zignorował go nieznajomy- Porzegnać na zawsze, bo już nigdy mnie nie zobaczysz...
-Ale kto ty jesteś?
-Nahuel ma chyba rację. Nie jestem pewny czy chcesz wiedzieć.
-Chcę! -pomyślałam że to za mało -Ja muszę wiedzieć... I tak się dowiem.
-To właśnie przewiduję... -ten ktoś musiał się uśmiechać. Rozmawiałam z nim tak naturalnie, jak gdyby nigdy nic. -No dobrze, ale....
-Nie ma rzadnych ale. -powiedziałam stanowczo. Ktoś zaczął się wynurzać zza drzew. Powoli, ospale. Musiał być w naprawdę ciężkim stanie, kto kolwiek to był. Gdy wyszedł już dostadecznie zza drzew, słońcę oblało go światłem...

Jacob.
Jacob... Mój Jacob... To był mój Jacob... Teraz...
-Jacob.... -wyszeptałam. Wyglądał okropnie. Teraz rozumiem znaczenie listu... Jacob umiera. Ale dlaczego?
-Tak, Nessie. To ja...
-Nie... -powiziałam odrobinkę głośniej. -To nie... To nie może być prawda. -Teraz już skamlałam.Moje słowa zamieniały się w szloch. On zadał mi tyle bólu.... On... On mnie nie kocha. Zgiełam się w pół. Nie śwadomie zaczęły mi się lać łzy, leciały z moich oczu niczym wodospad.
-Nessie! -złapał mnie Nahuel -Coś ty jej zrobił?! Po co tu wogóle przyszedłeś?!
-Sam nie wiem... -wyszeptał -Przepraszam Nessie. -chciał do mnie podejść, ale Nahuel go odepchnął. Teraz widziałam juz tylko ciemność...

                                                       ***

Chyba zemdlałam. Nie, napewno zemdlałam. nie ma innej możliwości.
-Co się...
-Odpoczywaj. -przerwała mi Rose. ROse, a nie mama.
-Gdzie jest Bella?
-Ah... Poszła sobie z kimś... porozmawaić.
-Porozmawaić? Z kimś?
-Tak.
-Z Jacobem? -po co wogóle mówiłam to imię? zabolało.
-Taaak.
-Co ja narobiłam...
-Nessie, co ty zrobiłaś??? Chyba co on ci zrobił!
-ALe... On umiera...
-Nessie, nie. Odpoczywaj. Nie myśl.
-A gdzie tata? -spojrzała na mnie kpiarskim spojrzeniem - No tak... Ale czmu ty tu jesteś?
-Wolałam zostać z tobą... Pozatym to żadna rozrywka zabić już ledwo żyjącego wilkołaka. -zaśmiała się. -Rodzice jeszcze wstąpią do Charliego. Muszą... No z rzesztą nie warzne. śpij.
-Rose. CZy mogła bym się przejść?
-Co?... Znaczy, jeśli ci to pomorze...
-Napewno. -wstałam z łóżka i wyszłam.

Poszłam do lasu, wiedząc, że już tam nie spotkam Jacoba. Zamiast Jacoba spotkałam tam koko inego.
-Hej Nessie! -zawołał kobiecy głos.
-Co? -spytałąm zdezorientowana.
-To ja.
-CZyli kto?
-Och... Lea. -Lea wyszła zza drzew.
-Dawno się nie widzieliśmy... -bąknęłam.
-Tak, a nawet bardzo długo. Ostatni raz widzieliśmy się na waszym ślubie...
-Ach tak...
-Nessie, musisz nam pomóc. Nam, czyli sforze i... Jacobowi.
-Co?
-NO Nessie, on umiera!
-A niby dlaczego ja mam mu pomagać?! -oburzyłam się.
-Nessie, jeśli nie chcesz tego robić dla niego, to zrób to dla nas, sfory. Dla siebie. Proszę.
-No...-zastanawiałam się- No dobrze. Ale jak?
-Nawet nie wiemy czy to jest możliwe. No bo... Jacob umiera bo cię zranił. Nie tylko psychicznie, ale też fizycznie. Dlatego w liście miałaś napisanie "Nessie wpojenie". ZAsady wpojenia. Jeżeli wilkołak który kolwiek, a tym bardziej wpojony wilkołak skrzywdzi bądź zabije obiekt wpojenia, przypadkowo czy nie, to umiera. -tłumaczyła - Tylko, że w przypadku Jacoba, jest trochę inaczej...
-Mianowicie?
-No on jeszcze nie umarł, przez tak długi czas, bo już przecież dwa lata od tego zdarzenia... Sam, ma taką teorię, że... Ty go jeszcze kochasz... I że to ty, twoja miłość trzyma go przy życiu. I ten pierścionek... Nessie, On cię....
-Nie kocha, tak tak, wiem. Już lepiej chodźmy.
-Ale Nessie...
-Chcesz żebym pomogła?
-Oczywiście...



************************************************************


Skończyłaaaam. Mam nadzieję że wam się podobało. Wiem że strasznie mnieszam, ale.... No wiedzie. Też czasam opisuję sytuacje, i od razu przeskakuje do następnej... Ja po prostu chcę odrobinę zaspokoić waszą ciekawość, chcę żeby coś się działo.    ;)

Pozdrawiam Was Serdecznie!!!

Do zobaczenia!


                                                                                    Karolina